گزیده ای از کتاب دزدان دریایی کارائیب جک اسپارو 1 : جدال با طوفان

پیش از کشتی مروارید سیاه، جک اسپارو تنها مسافری قاچاقی بود ...بارنکل کشتی کاپیتان جک اسپارو، و خدمه ی تزلزل ناپذیرش اکنون گرفتار افسونی شوم شده اند. هنگام سفر در جستجوی شمشیر افسانه ای کورتکس، هیولایی دریایی به بارنکل حمله می کند و پس از آن خدمه ی کشتی با آوازی اسرار آمیز  مسحور می شوند و هریک از آنها تلاش می کنند تا بارنکل را از مسیرش منحرف کنند. به نظر می رسد که فقط جک تحت تاثیر آواز عجیب قرار نمی گیرد. اما آیا می تواند همزمان هم خود و خدمه اش را مهار کند و هم نیروی سحر آمیزی را که آنها را افسون کرده شکست دهد؟

فیتز ویلیام دستور داد: «تسلیم شو.» و پیروزمندانه لبخند زد.

جک ابروهایش را در هم کشید. برای لحظه ای به نظر می آمد نمی خواهد تسلیم شود. بالاخره آهی کشید و شمشیرش را انداخت.

جک غرغر کرد: «باشه، باشه. لازم نکرده این قدر مغرورانه رفتار کنی.»

فیتز ویلیام شمشیرش را با صدای رضایت بخشی غلاف کرد و دستش را به سمت جک دراز کرد تا کمکش کند بایستد. «می بینم علاوه بر این که ملوان مهمی هستی، بازنده خوبی هم هستی. چه هم سفرهای قابلی نصیبم شده.»

جک دست فیتز ویلیام را کنار زد و خودش بلند شد. رو به آرابلا زمزمه کرد: «این فیتزی واقعا آزاردهنده ست، نه؟»

آرابلا چندان مخالف نبود. شاید قوی و ماهر و خوش قیافه بود، اما فیتز ویلیام پی. دالتون سوم قطعا ویژگی های لازم برای یک از خودراضی درجه ی یک را هم داشت.

آرابلا دستش را دراز کرد و گفت: «خب پس ما الان یه تیم هستیم.» فیتز ویلیام با تردید دستش را گرفت. برای اولین بار به نظر می آمد که دودل است. جک دستش را روی دست دو نفر دیگر گذاشت و با شوروشوق غیر منتظره ای لبخند زد و گفت: «پیش به سوی ماجراجویی!»

آرابلا لبخند زنان تکرار کرد: «به افتخار ماجراجویی.»

فیتز ویلیام هم آرام و جدی گفت: «بله، به افتخار ماجراجویی.»

جک با لبخند اضافه کرد: «و البته به افتخار گنج و آزادی!»