کتاب ایمان ابی طالب

گزیده‌ای از کتاب

رسالت تا روزی که خداوند او را به سوی خویش برد سپری بود که رسول خدا را از خطرات حفظ می‌کرد و سدّ استواری بود، در مقابل بت پرستانی که در آن روزگار دارای قدرت عظیمی بودند و مقدّرات عالم را در دست داشتند و در مقابل رسالت آسمانی پیامبر اسلام و دعوت به سوی آن ایستادگی می‌کردند. او در این راه کارها و خدمات گسترده‌ای برای جهان اسلام انجام داد که مشهورند و از شماره بیرون و اجمال آن‌ها نیازمند کتابی مستقل است. هرکس تاریخ را ورق بزند و به ماجرای محاصره کردن رسول خدا و خاندان و یاران او در شعب ابی طالب برسد، در می‌یابد که ابوطالب تنها یار آن‌ها و عهده دار حفظ و حراست و رساندن ارزاق به آنان بوده است. شاهد بر عظمت منزلت او در پیشگاه خدا و رسولش برای او همین بسنده است که رسول اعظم که از روی هوای نفس سخن نمی‌گوید. بعد از وفات عمو و یاور خود ابوطالب سخت اندوهگین گشت و آن سال را «عام الحزن» نامید و پس از رحلت او اقامت در مکه برای او ممکن نشد و به ناچار به مدینه منوّره هجرت نمود. اما گفتار ابوطالب و اشعار او که در کتاب‌های سیره و تاریخ و حدیث ثبت شده و مخالف و موافق روایت کرده‌اند صراحت دارند، بر این که او به رسالت پیامبر اسلام و نبوت و امانت و صدق گفتارش و همچنین انزال وحی از جانب پروردگارش به او و نیز خاتم الانبیاء بودن وی اعتراف دارد و از کمال ایمان و حقیقت اخلاص او به صاحب شریعت و بردباری و پایداریش در یاری اسلام و حمایت از پیامبر پرده بر می‌دارند. و همه این اشعار در حکم متواترات است و اگر تک تک آن‌ها متواتر نباشند در مجموع آن‌ها بر یک مفهوم دلالت کنند؛ و آن ایمان او و نیز راست شمردن و تصدیق محمد است. همچنانی که در هر یک از گزارش‌هایی که در به خاک افتادن دلیران گردن‌کش به شمشیر علی رسیده خبر واحد و نامتواتر است ولی نتیجه مجموع آن‌ها متواتر است و به گونه ای بدیهی ما را از شجاعت او آگاه میسازد و به همین گونه است سخن در آنچه که از بخشندگی حاتم و بردباری احنف روایت شده است.