درباره کتاب آخرین آغوش ماما : هیجانات حیوانات و آنچه درباره ما آشکار می سازند

ما ممکن است از خنده، برای تشنج زدایی از یک موقعیت ناخوشایند و پرتنش استفاده کنیم. هرچند این کار در گونه های دیگر کمتر دیده می شود، اما غیرممکن نیست. من در زمره ی شامپانزه ها، نرهایی را دیده ام که خشم را از یک درگیری احتمالی حذف کرده اند. سه نر بالغ، در حالی که تمام موهای بدنشان سیخ شده بود، نمایش قدرت جالب توجهی را به اجرا درآورده بودند. این وضعیت بسیار پرتنش و خطرناکی است که در آن رقبا اعصاب هم دیگر را محک می زنند. آن ها از یک شاخه به شاخه ی دیگر می پرند، سنگ های سنگین را از جا بلند می کنند، اجسام و اشیای مختلف را به اطراف پرتاب می کنند و روی سطوحی که منعکس کننده ی صدا هستند، ضربه می زنند. اما وقتی این سه شامپانزه ی نر از صحنه دور شدند، ناگهان یکی از آن ها پای دیگری را کشید. آن شامپانزه مقاومت کرد و سعی داشت تا پایش را رها کند، در حالی که تمام مدت می خندید. سپس شامپانزه ی سوم وارد عمل شد و طولی نکشید که سه شامپانزه ی نر بزرگ با سرعت به این طرف و آن طرف می رفتند و در حالی که با صدایی بلند قهقهه می زدند، به پهلوهای هم مشت می کوبیدند، ضمن این که به معنای واقعی کلمه، موهایشان را پایین می آوردند. فشار عصبی تقسیم شده بود.
تصور ارسطو این بود که خنده چیزی است که انسان ها را از حیوانات متمایز می کند، همچنین بسیاری از روان شناسان هنوز شک دارند که هیچ حیوانی از روی لذت و شادی یا به دلیل خنده دار بودن چیزی، بخندد. هرچند واضح است که کپی ها، عاشق فیلم های خنده دار با شوخی و سر و صدای زیاد هستند، احتمالا به دلیل تمام اتفاقات جسمانی ای که در آن ها رخ می دهد. وقتی فرد مورد علاقه ی آن ها به سمتشان می آید و ناگهان پایش می لغزد و زمین می خورد، اولین واکنش آن ها نگرانی است.