درباره کتاب وروجک تازه وارد

مادربزرگ لحاف را کنار می‌زند و غر‌غر می‌کند: «بیدار شو، بچه!»

هوای یخ صبحگاهی پوستم را مثل پوست غاز دون‌دون کرده. سریع از روی تخت پایین می‌آیم و تا چشم‌هایم را درست‌و‌حسابی باز کنم، مادربزرگ ملافه‌ها را صاف کرده و لبه‌شان را تو داده، لحاف پر قو را تکانده، بالش‌ها را صاف‌و‌صوف کرده، روتختی را رویشان کشیده و حالا مثل غول سیاهی دست‌ها را به کمر زده و عصبانی روبه‌رویم ایستاده است.

«همین‌طوری اونجا واینستا، بچه! کلی کار داریم.»

لباس‌هایم را درمی‌آورد، آب یخ رویم می‌ریزد، خشکم می‌کند و لباس‌های دیروزی را بهم می‌پوشاند. بعد دو ژاکت پشمی بزرگ را از سرم رد می‌کند و شال سیاهی را سه بار دور گردنم می‌پیچد؛ چیزی نمانده خفه شوم. مطمئنم چشم‌هایم دارد از حدقه می‌زند بیرون.

به موهای کوتاه و بلندم نگاه می‌کند، با تأسف سرش را تکان می‌دهد و می‌گوید: «بعداً می‌ریم سراغ موهات. فعلاً حیوونا منتظرن.»

بیرون به‌خاطر برف دیروز سرد و گل‌آلود است، ولی وقتی مادربزرگ درِ طویله را باز می‌کند، هوای گرم و بوی بامزه‌ی حیوانات می‌آید طرفم.