کتاب باتلاق آدمایر 3: ژرف تر، تاریک تر

مناسب 12 سال به بالا

جنگل وحشی آن چیز را در هاله ای از ابهام عقب راند و رها کرد.
او چیزهایی را حس می کرد که مدت زیادی بود خبری ازشان نبود، و بعضی از آن ها را اصلا تا آن زمان حس نکرده بود. درد،سرما، رس و ... این ها جدید نبودند. اما حالا پشت این ها حس دیگری هم لانه کرده بود: حس دردی لخت بخش.آن چیز به سختی نفسش بالا می آمد.
آن چیز شکست خورده بود. سعی کرده بود پسر بچه ای بدلی را بخورد و شکست خورده بود، و بعد همه چیز به هم ریخته بود. حرف های آن پسر مدام توی سرش می پیچیدند: «تا حالا هیچ کس نیومده دنبالت، درسته؟ چه غم انگیز.»
آن چیز صورتش را توی خاک نرم پنهان کرد، اما آن صدا همه جا بود. آن پسر دست های نرم و گرمش را دور او حلقه و بلندش کرده و نزدیک خودش برده بود و از بالا نگاهی ترحم آمیز به او انداخته بود.
پسر گفته بود: «متاسفانه که این قدر رنج کشیدی. تو حقت این نبوده. حقت این نبوده که به این چیزی که هستی تبدیل بشی.»
آن چیز خودش را بیشتر توی خاک فرو کرد. غرشی بلند سر داد تا صدای او را توی سرش خفه کند و از آن حس رها شود. اما در شبی سرد جز ناله هایی رقت انگیز راه فراری نداشت؛ ناله هایی که صدایشان کمی از صدای جیغ موش بلند تر بودند. تحمل این همه را نداشت.
به سایه ها چنگ انداخت و ناامیدانه تلاش کرد مثل قبل تاریکی را دور خوش بکشد و برای خودش زرهی از تاریکی و سرما درست کند. سایه ها مثل دود از لابه لای انگشتانش بیرون می ریختند.چیزی عوض شده بود، و او نمی توانست خودش را به همان چیزی که قبلا بود برگرداند.