کتاب آمیتیس بی کله 1: حباب سخنگو

گزیده‌ای از کتاب

صندوقچه‌ی اسرار آمیز 

همه چیز از آن بعد از ظهر دلگیر و غم انگیز پاییزی شروع شد. آن روز بعدازظهر وقتی آمیتیس از مدرسه برگشت و وارد آپارتمان خالی و سوت و کورشان شد یک دفعه دلش گرفت و غم عالم ریخت توی سینه‌اش؛ اگر مثل بقیه‌ی دخترها بود، خودش را می‌انداخت روی تختش و غصه می‌خورد و به قول خاله زری یک دل سیر گریه می‌کرد. اما آمیتیس مثل بقیه‌ی دخترها نبود. برای همین کوله‌اش را گوشه‌ای پرت کرد و چند تا پاستیل انداخت توی دهانش و یکراست به اتاق مادرش رفت و پشت میز آرایشش نشست. اول چند دقیقه ای زل زدبه تصویر خودش توی آینه دختری با صورتی گرد و چشم‌هایی درشت و سیاه و موهایی زبر و فرفری مثل سیم ظرف شویی؛ بعد کشوی لوازم آرایش را بیرون کشید و یکی یکی آن‌ها را در آورد و جلوی دماغش گرفت و با نفسی عمیق بو کشید و روی میز انداخت. بعد لاک صورتی مادرش را برداشت. 

آرام آرام ناخن‌هایش را لاک زد. این کار به او آرامش می‌داد. آخر از همه به طرف کمد آنتیک مادرش رفت. این کمد از مادر بزرگ پدری‌اش به ارث رسیده بود و مادرش آن را خیلی دوست داشت. آمیتیس هم آن را خیلی دوست داشت.

کمد شبیه یک ساختمان نقلی فندقی رنگ بود.