درباره کتاب پیر پرنیان اندیش (2 جلدی)

میلاد عظیمی نویسنده کتاب می‌گوید روزی قرار شد من و همسرم عاطفه به خانه هوشنگ ابتهاج برویم و با او دیدار کنیم. قرار بود نیم ساعت خدمت ایشان باشیم؛ خیلی زود با ایشان دوست شدیم؛ سایه دید که ما خیلی دوستش داریم و تقریباً همه اشعارش را حفظ هستیم و حافظ به سعی سایه را خوب خوانده‌ایم. ما هم از همان لحظه اول فهمیدیم که حرف‌ها و نکته‌ها و خاطراتی که سایه می‌گوید جالب و مهم است. همان لحظه به ذهن‌مان رسید که این خاطرات باید ثبت و ضبط شود. استاد شفیعی کدکنی هم توصیه کردند و سایه هم بالاخره قبول کرد که گفت‌وگوهایمان را ضبط کنیم. ایامی که در ایران بود، گاهی هر روز هفته و هر روز چندین ساعت؛ مثلاً ۱۰–۱۲ساعت! با او بودیم. از وقتی هم وارد می‌شدیم ضبط و دوربین را روشن می‌کردیم تا موقع خروج و همه چیز ثبت می‌شد.

در این کتاب هوشنگ ابتهاج به بیان عقاید و نظرات خود دربارهٔ بسیاری از چهره‌های بنام موسیقی، شعر و سیاست در زمان خود می‌پردازد. او در این کتاب تأیید می‌کند که آزادی‌اش از زندان بعد از نامه محمدحسین شهریار به سیدعلی خامنه‌ای و بیان این نکته که «وقتی سایه را زندانی کردند، فرشته‌ها بر عرش الهی گریه می‌کنند» صورت گرفته‌است. ابتهاج یک سال بعد از زندان آزاد می‌شود.

این کتاب واکنش‌های بسیاری به دنبال داشت. مجله ادبی هنری تجربه در پرونده‌ای با مقالاتی از سیمین بهبهانی، حسین علیزاده، رضا براهنی، یدالله رؤیایی و محمدعلی سپانلو به بررسی این کتاب پرداخت.

گزیده ای از کتاب

در طبیعت من از بچگی یک جوری قدّی و سرکشی و اطاعت نکردن بود. خیلی هم مردم آزار بودم. مثلا یادمه چهار پنج ساله بودم، پدر و مادرم منو بردن به انزلی. رای ملوکانه من به این قرار گرفت که یکی از اون خم‌های خیلی بزرگو خواستم!