گزیده ای از کتاب پروفسور فوفو 

داستان نوجوان
- گنجشک های جمکران

من استعدادهای ویژه‌ای دارم؛ یکی از استعدادهای ویژه‌ام این است که وارد هر مدرسه‌ای بشوم روز دوم میفهمم کی چه کاره است. باور نمیکنید؟ حالا اینکه نمره‌های خوبی میگیرم یا نه، اصلا اهمیتی ندارد. مهم این است که خیلی بیشتر از بقیه َبچه‌ها از دور و برم خبر دارم.
بگذارید چندتا مثال بزنم تا بهتر متوجه شوید.
توی مدرسه قبلی‌ام در آرادان، من تنها کسی بودم که فهمیدم معاون پژوهشی مدرسه یک کارآگاه خصوصی است، نه از این مسخره‌هایش، بلکه از آن خوبهایش. البته آنقدری در آرادان نماندیم تا من از بقیه کارهایش سر دربیاورم. اگر میماندیم، شاید میتوانستم در یکی دو پرونده دستیارش بشوم یا اصلا خودم آنها را حل کنم.
دَر مدرسه قبلی‌ترش در گرمسار، فهمیدم ناظممان یک نویسنده عشقی نویس است، از آنهایی که روی جلد کتابهایشان عکس اشک و چشم و پنجره و شمع و دختر موبلند است.
یا در مدرسه قبل از گرمسار...
ً حالا اصلا آنها مهم نیستند؛ حالا مهم پروفسور فوفو است.
میخندید؟
بله... فوفو. درست شنیدید، اسمش فوفو است. یک معلم قدبلند، لاغر، با یک مقنعه کج وکوله و مانتویی که عجیب‌ترین مانتوی دنیا است. باورتان نمیشود اگر بگویم مانتویش از ِ گلیم است. مثل اینکه پروفسور فوفو الگوی ِ خیاطی مانتویش را انداخته باشد روی یک گلیم و دور تا دورش را برش بزند و بدوزد. البته خیلی هم بدک نیست اما خب با هر مانتویی که تا حالا دیده‌اید، فرق دارد.
حالا عیب کار کجاست؟
من با این استعداد ویژه و با اینهمه تلاش هنوز نفهمیده‌ام پروفسور فوفو چه کارۀ مدرسه است. اصلا این چه مدل اسم است؟ خودش خجالت نمی کشد؟ مثلا بلندگوی مدرسه اگر بخواهد صدایش کند، بلند میگوید خانم فوفو به دفتر مدرسه. نمیدانم چرا حداقل بهش نمیگویند خانم فوفو.
پروفسور... یک پروفسور محکمی قبل از اسمش میگویند انگار که هستۀ اتم شکافته یا یک باکتری خیلی خفن کشف کرده است. مگر همینطوری میشود به یکی گفت پروفسور؟