گزیده ای از کتاب مدرسه ی عجیب و غریب 8 : خانم تیشین معلم جانشین

لحظه‌شماری می‌کردم که زودتر فردا بشود و بروم مدرسه. بله، درست شنیدید! برای اولین‌بار در کل تاریخ، دلم می‌خواست بروم مدرسه. برای این‌که خانم تیشین عجیب و غریب می‌رفت و خانم بریج همیشگی و مهربان به کلاس برمی‌گشت. مامانم گفت که می‌توانم با دوچرخه بروم مدرسه تا مجبور نشوم منتظر اتوبوس بمانم. خانم داگلاس، راننده‌ی اتوبوس، مدام راه را عوضی می‌رود. او غیرعادی است.
آن روز، روز پرچم بود، ‌برای همین همه‌ لباس‌هایی به رنگ قرمز و سفید و آبی پوشیده بودیم. سرتاسر مدرسه، پر از پرچم‌های کشورهای دیگر بود. وقتی وارد کلاس شدم، هنوز خانم بریج نیامده بود. ولی آندریا با آن قیافه‌ی حال‌به‌هم‌زنش آن‌جا نشسته و دست‌هایش را به شکل ضربدر جلویش گذاشته بود.
از او پرسیدم: «چی شده؟ چرا اوقاتت تلخ است؟ کسی فرهنگ لغتت را دزیده؟»
آندریا گفت: «می‌دانی چرا عصبانی‌ام، اِی. جِی؟»
- نه، نمی‌دانم.
-‌ چرا، می‌دانی.
مدتی همین‌طور من گفتم و او گفت، تا این‌که بالاخره آندریا دلیل عصبانیتش را گفت.
یواش گفت: «فهمیدم که تو هم باهوش و بااستعدادی. این عادلانه نیست!»