موضوع کتاب حاضر، شناخت از خودبیگانگی و خداشناسی در آثار و اندیشههای «مولوی» است. این اثر، با هدف شناخت جایگاه «غربت» و «غربت وجودی» در افکار و اندیشههای «مولانا جلالالدین محمّد رومی» تدوین شده و مشتمل بر پنج فصل است. در فصل نخست کتاب، معنی اصطلاحی غربت و جایگاه آن در عرفان اسلامی تشریح شده و در فصل دوم، مفهوم غربت با اندیشة بزرگان دین اسلام و فیلسوفان اسلامی با فلاسفه و عرفای دیروز و امروز جهان مقایسه گردیده است. فصل بعد، به شرح غربت عارفانة «مولوی» و تطبیق حکایات مثنوی با غربت وجودی اختصاص دارد. در فصل چهارم، خاستگاههای غربت وجودی با توجّه به ابیات مثنوی تشریح شده و در فصل آخر، آثار غربت عاشقانه و وصال عارفانه در نزد «مولانا» بررسی گردیده است.
