کتاب دعا از اجابت تا اصابت

بر گرفته از سخنان استاد فاطمه میرزایی (لطفی آذر)

دعا، افتادن در وادی ذلت، و احساس و ادراک نواقص وجودی است و با دعاست که انسان درمی‌یابد در امور این‌سویی، چقدر محتاج عوالم برتر و آن‌سویی است؛ و هیچ راه‌گشایی برای وجود ضعیف خاکی او، غیر از آن وجود غنی و قوی نیست؛ و هیچ خبری به او نمی‌رسد، مگر از جانب حضرت حق‌تعالی. لذا با زبان ظاهر و باطن، دست تضرع به سوی آن غنی دراز می‌کند تا به سمت او حرکت نماید... .

در دعا باید پافشاری کرد؛ زیرا بنده پر از نقص و نداری است؛ نقصی که ذاتی، همیشگی و همراه اوست و با وجود این نقص، می‌خواهد از کسی که وجودش عین کمال، و فیضش دائمی است، طلبی کند. لذا این حالت ایجاب می‌کند این طلب و خواست او، همیشگی، مستمر و با پافشاری، اصرار و تضرع باشد.