درباره کتاب دزدان دریایی کارائیب جک اسپارو 2 : آواز سایرن

پیش از کشتی مروارید سیاه، جک اسپارو تنها مسافری قاچاقی بود…
بارنکل، کشتی کاپیتان جک اسپارو، و خدمه‌ی تزلزل ناپذیرش اکنون گرفتار افسونی شوم شده‌اند. هنگام سفر، در جستجوی شمشیر افسانه‌ای کورتس، هیولایی دریایی به بارنکل حمله می‌کند و پس از آن خدمه‌ی کشتی با آوازی اسرارآمیز مسحور می‌شوند و هریک از آنها تلاش می‌کنند تا بارنكل را از مسیرش منحرف کنند. به نظر می‌رسد که فقط جک تحت تاثیر آواز عجیب قرار نمی‌گیرد. اما آیا می‌تواند هم زمان هم خود و خدمه‌اش را مهار کند و هم نیروی سحرآمیزی را که آن‌ها را افسون کرده شکست دهد؟

بارنکل به راه افتاد و از هیولای دریایی سلاخی شده که آرام آرام به اعماق اقیانوس می رفت، فاصله گرفت. کم کم وارد مهی غلیظ می شدند که جزیره را فراگرفته بود، اما هنوز مایل ها از خود جزیره فاصله داشتند. دریا دوباره آرام و ساکت بود و تنها صدایی که شنیده می شد صدای غیژ غیژ عرشه و برخورد موج ها با بدنه ی بارنکل بود.

سپس دوباره همان صدا به گوش رسید؛ صدایی زیبا، دوست داشتنی، اسرار آمیز و دیوانه کننده.

جک فکر کرد که این باید صدای وزوزه ی هیولاهای دریایی باشد، درست مثل همانی که تازه کشته بود.

جک دست مشت شده اش را به نشانه ی هشدار تکان داد و به سمت دریا داد زد: «جرئت داری به کشتی من نزدیک شو هیولا تا دقیقا همون بلایی که سر رفیقت آوردم سر تو هم بیام.»

جک که آماده ایستاده بود خدمه اش را از نظر گذراند اما هیچ کدام شان توجهی نمی کردند. جک برای مبارزه ای دیگر آماده بود، در حالی که آن ها بیکار نشسته و استراحت می کردند.

آرابلا کنار نرده ها ایستاده و غمگین به دریا چشم دوخته بود. فیتز ویلیام که روی بشکه ای نشسته بود شمشیرش را از غلاف بیرون کشیده بود و آرام و با دقت با دستمالش آن را برق می انداخت. تومن اسطرلابی را که آرابلا روی عرشه گذاشته بود، برداشته و به نظر می آمد ستاره ها را بررسی می کند که عجیب بود چون هنوز ستاره ای در آسمان پدیدار نشده بود. ژان کنستانس را که بی حرکت در آغوشش آرام گرفته بود، نوازش می کرد.