دیوید بروکس با خرد ، شوخ طبعی ، کنجکاوی و بینش های تیزی که میلیون ها خواننده را به سمت ستون نیویورک تایمز و کتاب های پرفروش قبلی او کشانده است ، به طور مداوم زندگی روزمره ی ما را به روش های

غافلگیرانه و اصیل روشن کرده است. در کتاب حیوان اجتماعی ، او علوم عصبی روابط انسان و اینکه چگونه می توانیم با همدیگر رشد کنیم را کشف کرد. اکنون ، او در کتاب جاده ی شخصیت ، روی ارزشهای عمیق تری

که باید زندگی ما را آگاه کند ، متمرکز شده است. در پاسخ به آنچه او فرهنگ بزرگ من می نامد ، که بر موفقیت بیرونی تأکید می کند ، بروکس ما و خودش را به چالش می کشد تا مقیاس های موجود بین "ارزش های

رزومه" - دستیابی به ثروت ، شهرت و مقام - و "ارزش های مدح" ، "چیزهایی که در هسته ی وجودی ما وجود دارند: مهربانی ، شجاعت ، صداقت ، یا وفاداری را ، با تمرکز بر اینکه چه نوع روابطی ایجاد کرده ایم ، به

تعادل برسانیم.

بروکس با نگاهی به برخی از بزرگترین متفکران و رهبران الهام بخش جهان ، این موضوع را بررسی می کند که چگونه از طریق مبارزه درونی و احساس محدودیت های خود ، آنها یک شخصیت درونی نیرومند را بنا کرده

اند. یک فعال کارگری ، فرانسیس پرکینز ، نیاز به سرکوب بخشهایی از خود را درک کرد تا بتواند ابزاری برای اهداف بزرگتر باشد. دوایت آیزنهاور زندگی خود را پیرامون خود-بیانگری ناگهانی سازماندهی نکرد بلکه خود-

محدودیتش را در نظر گرفت. دوروتی روز ، نوکر کاتولیک فداکار و قهرمان فقیر ، واژگان سادگی و تسلیم شدن را به عنوان یک زن جوان آموخت. پیشگامان حقوق مدنی، فیلیپ راندولف و بیارارد روستین مهارت و منطق

خود-نظمی را یاد گرفتند ، ضرورت عدم اعتماد به کسی حتی هنگام جنگ صلیبی.

بروکس در کتاب جاده ی شخصیت روانشناسی ، سیاست ، معنویت و اعترافات را درهم آمیخته است. جاده ی شخصیت این فرصت را برای ما فراهم می کند تا در اولویت های خود تجدید نظر کنیم و تلاش کنیم زندگی درونی

غنی ای بسازیم که نشانه فروتنی و عمق اخلاقی است.

دیوید بروکس می نویسد: "شادی" یک محصول فرعی است که توسط افرادی که هدفشان چیزهای دیگری است ، تجربه می شود"