درباره کتاب باده کهن 

«آدم بايد به جايی برسه كه نفس كشيدن هم با عشق به خداوند باشه و در هر نفس او را ستايش كنه. من احساس می كنم شما راه افتادی. و در واقع سرنوشتی در انتظار من و شماست كه شما را تكان ميده.»
«مگه ما قراره امشب علاوه بر عشق كار ديگری هم بكنيم؟»
«منزلگه عشق ما دل احباب است
در قصه عشق هزاران باب است
عشق با معنای يگانگی اش شروع خيلی چيزهاست. بهترين آنها هم به خدا رسيدنه.»
«چقدر به خداوند فكر می كنی… من كمی حسوديم ميشه. زنی گفتند، شوهری گفتند.»
«من به خدا فكر نمی كنم. من با خدا هستم.»
«پس من چی؟ الان كه پيش بنده حقير فقير سراپا تقصير هستی.»
«خدا درون شما هست. فقط شما «كشف» نكردی.»
«وای باز عود كرديم به عارضه مزمن و لاعلاج من خنگ…»
پري لبخند زد، دستهايش را بسوی او دراز كرد. «بيا خنگ راه وار من… شكر كن.»
«تا چند وقت پيش كه من توی جهنم بودم، ما اسم اين را گذاشته بوديم شيطونی.»
«اون گذشته ها بود آقای دكتر آدميت. جايی كه ما الان هستيم يا سرانجام شما خواهی رسيد، ابليس و شيطان و بقيه نابودند.»