درباره کتاب اصیل آباد

بریده کتاب(۱):
پیله‌ ور هر هفته به شهر می‌ رفت و هر بار با چیز های تازه‌تری برمی‌ گشت؛ چیز هایی را که اگرچه، بود و نبودشان در زندگی هیچ‌ کس تاثیری نداشت، اما مردم تا آن‌ها را می‌ دیدند، عاشقشان می‌ شدند و می‌ خواستند با هر قیمت شده، آ‌ن ها را به دست آورند.

بریده کتاب(۲):
پیله‌ ور خیلی کوشیده بود که آن دو نفر را هم مثل بقیه مشتری اجناس خود کند؛ تا به این وسیله به او بدهکار شوند، و آن وقت آن‌ ها را هم به اطاعت خود درآورد.

بریده کتاب(۳)
حالا دیگر آن‌ ها ، هر چه به سرشان می‌آمد، نمی‌ گفتند: ” تقدیرمان است.” فهمیده بودند که علت تمام بدبختی‌هایشان چیست.”

بریده کتاب(۴):
اصیل‌ آباد که چند سال پیش با خورشید به خواب می‌ رفت و قبل از طلوع خورشید از خواب بلند می‌ شد، حالا شب‌ زنده‌ دار شده بود…

بریده کتاب(۵):
آن روز، برای اولین بار، روز پرانتظاری را گذرانده بودند؛ روزی که با روزهای قبل، به کلی فرق داشت. البته، در ظاهر، هیچ چیز عوض نشده بود. اما در درون بچه‌ها غوغایی بود. آنها مخالف همیشه، حوصله هیچ کاری را نداشتند. نه در کلاس حواسشان به درس بود و نه در صحرا به گله. همه‌اش خدا‌خدا می‌کردند زودتر عصر شود و….

بریده کتاب(۶):
قادر هم بی‌ کار ننشسته بود. راه می‌ افتاد و مردها را دور خودش جمع می‌ کرد و با آن‌ها حرف می‌ زد. هر جا می‌ن شست می‌ گفت: ” ببینید روز اولی که این مرد شهری به اصیل‌ آباد آمد، هیچ چیز نداشت، ولی ما همه چیز داشتیم. حالا او همه چیز دارد و ما هیچ! فکرش را بکنید! آخر به چه علت؟”

بریده کتاب(۷):
یکی گفت: “مگر یادتان رفته، قبل از آمدن پیله‌ور ما چقدر عقب افتاده بودیم!؟ ما حتی نمی دانستیم کت و شلوار چیست. اما حالا از شهری‌ه ا چه کم داریم!؟ توی خانه‌‌ هامان رادیو نیست، که هست! گرامافون نداریم، که داریم! ده آباد شده. ده، صاحب تلمبه آب و تراکتور شده، مرتب شهری‌ ها می‌ آیند و می‌ روند. همه این ها باعث شده که فکر ما باز بشود؛ چیزی از دنیا سر دربیاوریم. حالا که خرمان از پل گذشته که نباید ناجوانمردی کنیم. فکر این را نمی کنید که فردا، روستا های دیگر، پشت سرمان چه می‌ گویند؟”