درباره کتاب از طرف آبری با عشق

به نظر می‌رسید مامی هر چه‌قدر وقت برای فکرکردن بخواهم، بهم می‌دهد؛ برای همین وقتی یک روز بعدازظهر آمد توی اتاقم که باهام حرف بزند، تعجب کردم.
گفت: «برات نامه اومده»
پرسیدم: «واقعاً؟» از روی تختم تکان نخوردم. «از طرف کیه؟»
«مادرت.» یواش دوتا پاکت‌نامه گذاشت روی تختم. نگاهشان نکردم. زل زده بودم به مامی. بعد یک‌ذره بلند شدم و قبل از این‌که تکان بخورد، بغلش کردم.
«دوستت دارم مامی!»
مامی خندید. «منم دوستت دارم دختره‌ی لوس! حالا اینا رو باز کن ببین چی نوشته.» از اتاق رفت بیرون و در را بست. خم شدم و پاکت‌نامه‌ها را برداشتم.
پاکت بزرگ‌تر انگار قبلاً یک بار باز شده بود و دوباره چسب خورده بود. اول همان را باز کردم.
چهار نفر زل زده بودند به من. با این‌که خوب می‌شناختمشان، انگار مال یک زمان و مکان دیگر بودند. خودمان بودیم: ‌من، ساوانا، مامان و بابا. همان عکسی که از اتاق مامان توی ویرجینیا برداشته بودم و روی پیشخان جا مانده بود.